Łukasz Kadziewicz w Cuprum Lubin spędził tylko dwa lata, ale był bardzo ważną postacią w historii klubu. – O Cuprum Lubin mogę mówić w samych superlatywach. Ja swoją przygodę ze sportem przeżyłem w specyficzny sposób, ale niczego nie żałuję – mówi były siatkarz, wspominając grę w Lubinie. – Nikt nie bił mi braw, jak rozpoczynałem swoją karierę siatkarską, ale jak kończyłem, to w takim miejscu, w którym chciałem być. Czułem się naprawdę dumny – dodaje.
Łukasz Kadziewicz dołączył do drużyny Cuprum w 2013 roku, powracając z zagranicznych wojaży. Zespół był wtedy na zapleczu PlusLigi i miał ogromne marzenia o najwyższej klasie rozgrywkowej. Po dobrym sezonie odebrał brązowe medale rozgrywek i po spełnieniu akcesu dostał się do PlusLigi. Po zakończeniu sezonu 2014/2015 Łukasz Kadziewicz zakończył karierę zawodniczą.
– Przyjeżdżając do Lubina miałem świadomość, że jestem u schyłku swojej kariery siatkarskiej. Uznałem jednak, że jeśli mam możliwość pracy z Pawłem Szabelskim jako trenerem czy Pawłem Siezieniewskim jako zawodnikiem, to chciałbym tam zakończyć moją przygodę ze sportem. W mieście i klubie, który będzie miał aspiracje i tendencję wzrostową. Wtedy czuło się, że Lubin ma pomysł na to, jak trafić do najwyższej klasy rozgrywkowej – mówi Łukasz Kadziewicz.
– Jestem pierwszą osobą, która będzie pokazywała, że Lubin ma potencjał na o wiele większą siatkówkę. Zawsze zwracam uwagę na to, by dostosować poziom gry do infrastruktury. W Lubinie jest to na bardzo wysokim poziomie, bo stoi tu piękny obiekt RCS. Czasem ktoś powie, że jestem huraoptymistą, ale moim zdaniem tutaj warto myśleć o Europie i robić wszystko, by lubińska siatkówka była na jak najwyższym poziomie – ocenia wicemistrz świata.
– Na boisku szybko znaleźliśmy nić porozumienia. Doskonale pamiętam granie na szkolnej hali w podstawówce, w tradycyjnej „czternastce”. Mieszkałem wtedy niedaleko, na ulicy Polnej, więc na trening miałem dosłownie trzy minuty spacerkiem. W hali czułem się jak w domu, bo ci ludzie, kibice nie tylko przychodzili pooglądać siatkówkę. Oczywiście też, ale oni przede wszystkim identyfikowali się z klubem. Mieli ogromną pasję. Czuło się, że to idzie prosto z serca – wspomina Łukasz Kadziewicz. – Gdy awansowaliśmy do PlusLigi, ogromnie się cieszyłem. Powiedziałem wtedy, że chcę tutaj zostać, chcę zagrać w tym klubie swój ostatni sezon, a potem zakończyć karierę. W Lubinie jest świetny klimat do gry w siatkówkę. Pamiętam, że podczas mojego ostatniego sezonu na boisku, na trybunach w RCS-ie zdarzały się komplety widzów. To fenomenalne!
– W sezonie 2014/2015 mieliśmy na środku wielkiego sportowego „chama” – Dimę Paszyckiego. Ze swojej lewej ręki niesamowicie „odpalał” naładowany jak kabanos Szymon Romać. Był też Jeroen Trommel, był Grzesiu Łomacz, który właściwie odrodził się w Lubinie. Był też trener Gianni Cretu… Wspominam to wszystko bardzo ciepło. Tutaj każdy był takim elementem, który pasował do siebie idealnie – wymienia były środkowy.
– Nikt nie bił mi braw, jak rozpoczynałem swoją karierę siatkarską, ale jak kończyłem, to w takim miejscu, w którym chciałem być. Czułem się naprawdę dumny. Dostałem owacje na stojąco, tort, genialna sprawa! Chciałbym, żeby każdy sportowiec mógł tak fajnie i godnie być pożegnanym przez ludzi, z którymi spędził dwa lata. O Cuprum Lubin mogę mówić w samych superlatywach. Ja swoją przygodę ze sportem przeżyłem w specyficzny sposób, ale niczego nie żałuję. Mogę też śmiało powiedzieć całemu siatkarskiemu Lubinowi: Wielkie dzięki za to, jak mnie pożegnaliście! To sprawiło, że choć przez chwilę poczułem się wyjątkowy – kończy Kadziewicz.
źródło: ks.cuprum.pl
