– Dobra rozgrywająca powinna być przede wszystkim dokładna i nieprzewidywalna, żeby gubić blok. Powinna też umieć dokonywać idealnych wyborów na daną sytuację, wiedzieć kiedy zagrać na liderkę, a kiedy rozłożyć atak pomiędzy inne koleżanki – powiedziała w wywiadzie dla Polskiej Siatkówki rozgrywająca reprezentacji Polski Alicja Grabka.
Siatkarka pochodzi z Wieliczki. Mimo, że jest to niewielki ośrodek, to siatkówka żeńska ma tam mocne zaplecze. – W Wieliczce rzeczywiście jest konkurencja. Jeden z klubów jest nawet związany z moją rodziną, bo w WTS Solna mój tata jest w zarządzie, a mój brat się tam udziela, więc jest to klub najbliższy mojemu sercu. Ja natomiast jestem wychowanką MKS MOS Wieliczka, tam stawiałam swoje pierwsze kroki, grałam w sekcjach młodzieżowych, więc też mam do tego zespołu duży sentyment.
Alicja Grabka wspomina również swoje początki w sporcie i to, że siatkówka wcale nie była pierwszą dyscypliną. – Zaczynałam od gimnastyki artystycznej. Później było pływanie, a nawet epizod gry na skrzypcach. Następnie był taniec i siatkówka. Łączyłam te dwie aktywności, czasem nawet treningi się pokrywały. Wtedy poczułam, że bardziej ciągnie mnie do siatkówki, więc rzuciłam taniec. Z początku nie myślałam, że zajdę tak daleko, ale cieszę się, że jestem w tym miejscu. Trudno powiedzieć, które aktywności miały największy wpływ na moją karierę siatkarską. Chyba wszystkie po trochu (oprócz skrzypiec), bo to jednak sport. Największy wpływ na siatkówkę miała jednak… siatkówka, bo to jedyny sport zespołowy z tych wszystkich, które uprawiałam. To mi się spodobało w tej dyscyplinie, że nie wszystko zależy ode mnie, ale od całej drużyny i nie można polegać tylko na sobie, lecz też na koleżankach.
Młoda siatkarka wychowała się w sportowej rodzinie, więc trudno się dziwić, że akurat w tym kierunku potoczyło się życie zawodniczki. Grabka jednak nie czuje, że ciążyła na niej presja sportu, a samego uprawiania siatkówki nie traktuje jako pracy. – Pochodzę ze sportowej rodziny i chyba byłam skazana na uprawianie sportu. Na przekór wszystkim wybrałam jednak siatkówkę, bo mój tata, brat i mama byli związani z koszykówką. To skazanie nie jest jednak męką, a przyjemnością. Nie traktuję siatkówki jako pracy, a jako spełnienie marzeń.
Początki zawodniczki w siatkówce wcale nie miały miejsca na pozycji rozgrywającej. – Pierwsze powołanie otrzymałam jako przyjmująca, ale wzrost sprawił, że przestawiono mnie na pozycję rozgrywającej. Może też mój spryt w czasie gry był tym czynnikiem, który dawał mi predyspozycje na rozegranie. Mam też cechy przywódcze. Kiedy trafiłam do SMS-u, po raz pierwszy pomyślałam, że może z tego wyjść coś ciekawego. W kadetkach byłam już rozgrywającą i po roku dostałam się do kadry już na tej pozycji. W wieku osiemnastu lat po raz pierwszy pojawiłam się na zgrupowaniu seniorek. Po latach mogę przyznać, że było to stresujące przeżycie i towarzyszyło mu dużo emocji.
Rozgrywająca uważa, że wiele dała jej współpraca z włoskim szkoleniowcem Legionovii, który pozostawiał jej dużo swobody w wyborach na boisku. – W zeszłym sezonie pod skrzydłami Alessandro Chiappiniego miałam wolną głowę i dużo wolnej ręki. Nie miałam z góry narzuconych decyzji. Tego potrzebowałam i tego brakowało mi w poprzednich latach. Potrafiłam sama kierować drużyną na boisku i mogłam rozgrywać intuicyjnie. Chciałabym się nauczyć tej najlepszej dystrybucji piłki. Wciąż potrzebuję doświadczenia, choć w tym roku nauczyłam się najwięcej i nabrałam pewności siebie. Najważniejsze jest jednak granie, bo nawet pod najlepszym trenerem, kiedy siedzi się na ławce, nie daje to tyle co występy na boisku.
Siatkarka ma oczywiście ambitne plany i marzenia, ale koncentruje się na najbliższej przyszłości. – Chciałabym pojechać na igrzyska i zdobyć tam medal. Natomiast cele na teraz to zdrowie i dobra gra w przyszłym sezonie, żeby moja drużyna mogła grać o najwyższe cele – zakończyła Alicja Grabka.
źródło: opr. własne, Polska Siatkówka
