Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny to czas na wspominanie osób, które odeszły na zawsze. W minionych dwunastu miesiącach pożegnano wielu wybitnych polskich ludzi sportu. Po 1 listopada 2019 roku odeszły ze środowiska polskiej siatkówki osoby zasłużone i oddane naszej dyscyplinie sportu, które odnosiły sukcesy na arenie krajowej i międzynarodowej.
4 listopada w wieku 85 lat zmarł Zbigniew Jarosz. Związany był z wrocławskimi klubami AZS i Gwardią. W narodowych barwach wystąpił w pięciu meczach. Zbigniew Jarosz zadbał pieczołowicie o kontynuację siatkarskiej tradycji. Syn Maciej i wnuk Jakub to wybitni reprezentanci Polski, a drugi z wnuków Marcin jest trenerem siatkarskim. Zmarły był także oddanym działaczem Polskiego Związku Motorowego – przez wiele lat jego wiceprezesem, a także prezesem Automobilklubu Dolnośląskiego. To także wieloletni komandor Rajdu Polski.
29 listopada 2019 r. w wieku 62 lat odszedł nagle Marek Patoła, wieloletni trener, działacz, były zawodnik i entuzjasta piłki siatkowej. Pod koniec listopada w wieku 60 lat zmarł Ireneusz Sańka – trzykrotny wicemistrz Polski w barwach Hutnika. Na boiskach ekstraklasy wystąpił w blisko 200 meczach. W drużynie z Suchych Stawów był rozgrywającym.
W styczniu 2020 roku zmarł Zygmunt Góra – trener, człowiek oddany sportowi i siatkówce. Położył szczególne zasługi, jako szkoleniowiec drużyny narodowej w siatkówce osób niepełnosprawnych. Wraz ze swymi podopiecznymi wielokrotnie zdobywał mistrzostwa i medale Paraolimpiad, świata oraz Europy (siatkówka osób niepełnosprawnych na stojąco). Podczas trenerskiej kariery prowadził również zespoły: Budowlanych Łask, CHKS Łódź, KS Start Łódź. Zygmunt Góra był również wieloletnim członkiem zarządu Łódzkiego Związku Piłki Siatkowej.
W marcu odszedł Janusz Kamiński – były Prezes Zachodniopomorskiego Związku Piłki Siatkowej i były Członek Zarządu PZPS. Swoją karierę sportową zaczynał jako piłkarz, a następnie kierownik drużyny i sekcji w szczecińskiej Stali Stocznia, by następnie związać się z siatkówką. Za jego czasów jako dyrektora swoje największe sukcesy odnosił klub Morze Szczecin. W kolejnych latach Janusz Kamiński był związany z Chemikiem Police.
Na początku kwietnia zmarli Krzysztof Kasprzyk i Janusz Kołodziejczyk. Pierwszy z nich miał 68 lat. Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach i Politechniki Śląskiej w Gliwicach był zawodnikiem Płomienia Milowice, z którym zdobył w 1978 roku Puchar Europy oraz mistrzostwo kraju w 1977 i 1979 roku. Janusz Kołodziejczyk od niemal 45 lat był sędzią i w tej dziedzinie osiągnął szczyt, będąc arbitrem międzynarodowym – między innymi był sędzią podczas Igrzysk Paraolimpijskich w Atlancie i Sydney. Wielu sędziów w naszym kraju było Jego wychowankami. Kiedy zakończył aktywną karierę z gwizdkiem na arenach międzynarodowych i krajowych, pozostał sędzią w województwie łódzkim, a także służył radą i nauką jako kwalifikator Polskiego Związku Piłki Siatkowej. Był też wieloletnim Przewodniczącym Wydziału Sędziowskiego Łódzkiego Związku Piłki Siatkowej.
13 sierpnia, cztery dni przed swoimi dziewięćdziesiątymi urodzinami, zmarła Krystyna Hajec-Wleciał, jedna z najwybitniejszych zawodniczek w historii polskiej siatkówki. W reprezentacji kraju w latach 1951 – 1963 rozegrała 147 meczów w tym 131 oficjalnych. W 1952 roku została wicemistrzynią świata, a w 1956 i 1962 roku brązową medalistką czempionatu globu. Była trzykrotną medalistką mistrzostw Europy – srebrną z 1951 oraz brązową z 1955 i 1958 roku. Była wychowanką Spójni Grudziądz, a następnie grała w AZS AWF Warszawa, z którym zdobyła dziesięć tytułów mistrzyni Polski – 1952, 1955, 1956, 1957, 1958, 1960, 1962, 1963, 1964, 1965 i dwa wicemistrzyni – 1959, 1961. Okazjonalnie występowała także w drużynie piłki ręcznej 11-osobowej, zdobywając z nią mistrzostwo Polski w 1953 roku. Po zakończeniu kariery zawodniczej pracowała jako trener i z żeńską drużyną AZS AWF Warszawa zdobyła wicemistrzostwo – 1973 i 1975 i brązowy medal mistrzostw Polski – 1974. W 2013 roku Jej nazwisko zostało wpisano w Alei Gwiazd Siatkówki w Miliczu.
Pod koniec września w wieku 58 lat odszedł Józef Franas, działacz oraz sędzia piłki siatkowej. W strukturach okręgu pełnił funkcję Prezesa oraz Członka Wydziału Sędziowskiego OZPS Koszalin. Wieloletni sędzia szczebla centralnego na poziomie ekstraklasy kobiet oraz siatkówki plażowej. Na początku października zmarł Marek Rychter – reprezentant Polski, wielokrotny mistrza Polski w barwach stołecznego klubu AZS AWF.
W październiku pożegnaliśmy również Radosława Ciemięgę – Członka Zarządu PZPS kilku kadencji, Przewodniczącego Wydziału Dyscypliny PZPS, wieloletniego Prezesa Klubu Enea PTS Piła, twórcy jego największych sukcesów. Straciliśmy Przyjaciela niezwykle oddanego Polskiej Siatkówce, kreatywnego, pracowitego, a przede wszystkim serdecznego i zawsze gotowego nieść pomoc innym. Radosław Ciemięga zmarł 14 października. Miał 55 lat. W ostatnich dniach Rodzina Polskiej Siatkówki z przyjęła z wielkim żalem wiadomość o śmierci byłego reprezentanta Polski Rafała Dymowskiego. W barwach klubowych reprezentował m.in. AZS Częstochowa oraz przez wiele lat, Stal Nysa. Miał 48 lat.
10 października tragicznemu w skutkach wypadkowi uległ Krzysztof Baran, zawodnik SKS Gorzów, a wcześniej także m.in. Orła Międzyrzecz i Olimpii Sulęcin. Z sukcesami startował również w turniejach siatkówki plażowej. Zmarł 26 października – miał 30 lat.
23 października zmarł Zbigniew Szpyt, były trener reprezentacji Polski kobiet, wieloletni szkoleniowiec krakowskiej Wisły. Zmarły miał 91 lat. Od roku 1945 związany z Krakowem. W młodości był zawodnikiem Wisły Kraków, w sekcjach pływackiej, piłki nożnej i siatkówki. W latach 1952-1963 był trenerem żeńskiej drużyny Wisły Kraków, z którą wywalczył mistrzostwo Polski w 1959 roku, wicemistrzostwo Polski w latach 1958 i 1960 oraz brązowe medale mistrzostw Polski w latach 1955, 1956, 1962 i 1963. Równocześnie w latach 1957-1958 był trenerem reprezentacji Polski seniorek. Z reprezentacją wywalczył akademickie mistrzostwo świata w roku 1957, a rok później brązowy medal mistrzostw Europy. W latach 1963-1966 mieszkał i pracował w Koszalinie. W roku 1966 ponownie został trenerem żeńskiej drużyny Wisły Kraków i poprowadził ją do trzech mistrzostw Polski (1967, 1969 i 1970), a także dwu wicemistrzostw (1971 i 1972) oraz brązowego medalu mistrzostw Polski w roku 1968. W Wiśle pracował do 1974 roku. Z wykształcenia był lekarzem-stomatologiem. Związany był także z Krakowskim Towarzystwem Śpiewackim „Echo”.
źródło: pzps.pl
