W czwartek reprezentacja Polski siatkarek uległa 0:3 Chinkom, co oznacza, że kwestie awansu do najlepszej ósemki Ligi Narodów zespół oddał poniekąd w ręce rywalek. Mówiąc o awansie, trzeba jednak też wspomnieć o… spadku. Jeśli biało-czerwone będą najgorsze z zespołów „dryfujących” w gronie uczestników, pożegnają się z rozgrywkami.
Pierwszy set meczu z Chinkami zakończył się wynikiem 25:8 dla Azjatek. Tak złego rezultatu biało-czerwone nie odnotowały od 2019 roku. To najsłabszy wynik tej edycji Ligi Narodów siatkarek. Drużyny trzykrotnie przegrywały 9:25, żadna poza Polską nie „zeszła” niżej.
Nic więc dziwnego, że nastroje w drużynie były bardzo smutne. Joanna Wołosz z boiska zeszła ze łzami w oczach, a przed telewizyjnym wywiadem potrzebowała chwili oddechu w samotności. Kapitan czuje na sobie odpowiedzialność za zespół – zarówno pod względem sportowym, jak i personalnym. To w końcu ona jest najbardziej utytułowaną zawodniczką z polskiego grona jest ona w grupie najstarsza.
Minorowy nastrój towarzyszy polskim kibicom nie tylko ze względu na to, że druga porażka podczas turnieju w Sofii oznacza, że szanse na awans biało-czerwonych do najlepszej ósemki są znacznie mniejsze (decydować będzie układ po stronie rywalek przy, co oczywiste, wygranych dwóch kolejnych spotkaniach z Dominikaną i Bułgarią, czyli komplecie punktów). To też moment, by zacząć liczyć, czy zespół nie będzie najgorszy z drużyn „dryfujących”. A co to oznacza? Bycie drużyną „dryfującą” oznacza, że gra się w Lidze Narodów, ale nie ma się pewnego miejsca i co roku trzeba udowadniać swój poziom sportowy, by się w niej utrzymać. Takie zespoły w rozgrywkach są cztery. Wśród nich są Polska, Dominikana, Kanada i Belgia. Najsłabsza ekipa z tego grona opuści Ligę Narodów i zostanie zastąpiona przez najlepszą reprezentację Challenger Cup.
Warto podkreślić – zasady te nie są sprawiedliwe. Przez ostatnie lata Polki zajmowały kolejno dziewiąte, piąte i jedenaste miejsce w Lidze Narodów, a i tak nie były w stanie zapewnić sobie statusu drużyny stałej. Poza tym w trwającej edycji teamy „dryfujące” mierzyły się z… innymi zestawami rywali. Polska nie grała z Serbią i Turcją, Belgia z Brazylią, Kanada z czołówką tabeli, czyli Brazylią, Włochami i Japonią.
A jak na ten moment wygląda tabela Ligi Narodów? Biało-czerwone są na jedenastym miejscu. Kanada jest dziewiąta, Dominikana dziesiąta, a Belgia trzynasta. Polki wygrały cztery mecze, tak, jak Kanada i Dominikana. Belgia ma o jedną wygraną mniej, ale i też mecz więcej do rozegrania.
Zespołowi Stefano Lavariniego do rozegrania zostały dwa spotkania – z Dominikaną i Bułgarią. Dominikankom z Polską i Chinami. Kanadyjki są w podobnej sytuacji co Belgijki. Również mają trzy spotkania przed sobą – kolejno z Serbkami (może by trudno o zwycięstwo), Niemkami (nieco łatwiej) oraz Holandią (również nieco łatwiej). Belgia zagra z Holandią i Japonią (tu o zwycięstwo będzie dużo trudniej). To oznacza, że zarówno Belgijki, jak i Kanadyjki mają przed sobą co najmniej dwóch rywali, z którymi wygrana nie byłaby sensacją. Przeciwniczki Polek również teoretycznie są w ich zasięgu. Pytanie jest jedno – jak siatkarski trenera Lavariniego zareagują na dotkliwą porażkę z Chinkami. Jeśli źle, a pozostałe drużyny „dryfujące” będą wygrywać, może zrealizować się najgorszy scenariusz.
Ta kalkulacja mówi nam jedno – przy liczeniu szans Polek na awans do najlepszej ósemki i turnieju w Ankarze, nie wolno zapomnieć, że czas na błędy już się skończył. Te skutkować mogą nie tylko pozbawieniem biletu do Turcji, ale również spadkiem o szczebel niżej. Ten drugi scenariusz byłby olbrzymim krokiem wstecz polskiej siatkówki.
Więcej w serwisie sport.tvp.pl
źródło: sport.tvp.pl
