– Bardzo mocno walczyłem o maszynę do zagrywania. To jest coś, czego nie było w tej kadrze nigdy wcześniej. Poza tym chciałem, byśmy mieli dwa sektory, byśmy mogli do południa trenować na dwóch siatkach – powiedział o realiach pracy w łotewskiej reprezentacji Michał Mieszko Gogol, trener kadry. Wcześniej prowadził między innymi PGE Skrę Bełchatów i był asystentem Vitala Heynena.
Co sobie pomyślałeś, kiedy usłyszałeś o ofercie prowadzenia Łotwy? Że jest to fajna praca bez większej presji, czy spore wyzwanie, bo ten zespół musi się zbudować nawet w Europie?
Michał Mieszko Gogol: – Myślałem o tym, że to ciekawe wzywanie z ambitnymi ludźmi, którzy chcą iść do przodu. Poza tym jest to prowadzenie reprezentacji. Nie jest top europejski czy światowy, ale kadra, czyli ogólnie bardzo dobre doświadczenie. Specyfika pracy z zawodnikami jest inna niż w klubie, a sam fakt zajmowania się drużyną narodową to powód do dumy. W końcu ma być ona powodem do szczęścia jej kibiców. Wiedziałem jednak, że będzie trudno.
Byłeś w stanie wymienić dziesięciu zawodników z Łotwy przed zajęciem się tą kadrą?
– Nie, dziesięciu nie. Byłem w stanie wymienić około czterech.
Pierwsza okazja do sprawdzenia się to Liga Europejska. Nie było wam w niej łatwo.
– Tak. Belgia to nie jest jeszcze nasz poziom. Próbujemy zbudować przyszłość zespołu. Mieliśmy swoje szanse z Estończykami, ale Czechy i Belgia pokazały, że daleko nam jeszcze do takich drużyn. My musimy na razie budować, stawiać na młodych. W tej reprezentacji gra się dla hymnu i flagi, nie ma stypendiów czy dofinansowań. Zawodnicy poświęcają swój prywatny czas, więc często górę biorą rodzina, druga praca, regeneracja między sezonami klubowymi czy zdrowie. Nic więc dziwnego, że siatkarzy trzeba namawiać do gry.
– W tym roku nie przyjechało na kadrę czterech zawodników, z czego dwóch to szóstkowi siatkarze, bardzo ważni dla teamu. Musieliśmy więc postawić na młodszych. Nasz libero ma 18 lat, został mu jeszcze rok szkoły, a już radzi sobie świetnie, gra bez kompleksów i wytrzymuje presję. Jest naszym małym objawieniem.
Czy wszyscy twoi zawodnicy pracują tylko w klubach, czy są też inni, którzy mają normalne źródła zarobku, a siatkówkę traktują jako pasję mniej dochodową?
– Kilku zawodników ma pracę i oprócz tego gra w siatkówkę, choć są też tacy, którzy grają na pełny etat. Główną rzeczą, z którą się zderzyłem to to, że nawet jeśli zawodnik grał w dobrym klubie, to nie spędzał za wiele czasu na parkiecie. Nasz młody atakujący Kristers Dardzans miał podpisany kontrakt z Sir Safety Perugia. W całym sezonie wykonał około 50 ataków w warunkach meczowych. To oznaczało, że cały rok praktycznie przesiedział na ławce. Mieliśmy też zawodnika, który grał w Rosji, zerwał kontrakt, ale nie mógł wrócić na Łotwę. Przesiedział bez gry dwa i pół miesiąca. W maju zaczął dotykać piłki i to było dla niego bardzo trudne. Hermans Egleskalns z kolei zerwał umowę z Olympiacosem i pół roku nie grał w siatkówkę.
Jak wygląda łotewska Spała?
– Jest bardzo fajna. Trenujemy w olimpijskim centrum w Rydze, w całej Łotwie jest ich siedem. Jest umiejscowione dwa kilometry od ścisłego centrum miasta. Do dyspozycji mamy dużą sektorową halę, w pełni wyposażoną siłownię. Nie mamy tylko terafleksu, trenujemy na parkiecie. Posiłki również mamy w hali, część zawodników spoza Rygi śpi w hotelu, pozostali w domach. Połowa naszej drużyny to ludzie ze stolicy, co nie dziwi, bo mieszka w niej 1/3 populacji Łotwy.
Na ile masz kontrakt i jaki masz cel na ten sezon?
– Celem jest awans na przyszłoroczne mistrzostwa Europy. Od tego będzie zależało, ile będziemy tu pracować. Jestem w tym kraju z dwoma Polakami – Adamem Tołoczko, statystykiem Ślepska Suwałki, oraz Andrzejem Zahorskim, trenerem przygotowania fizycznego z Czarnych Radom. Trudno mi przewidzieć naszą przyszłość, ale czujemy się tu dobrze.
*Cały wywiad Sary Kalisz dostępny na stronie TVP Sport
źródło: sport.tvp.pl
