Michał Winiarski: U Lozano już nie byłoby mnie w kadrze

Michał Winiarski gra we włoskiej Serie A od trzech lat. W pierwszym sezonie jego Itas Diatec Trentino zajął ósme miejsce, rok później był najlepszy. W zakończonych tydzień temu rozgrywkach zespół Polaka przegrał walkę o złoto z Piacenzą w dramatycznych okolicznościach, wcześniej wygrał Ligę Mistrzów.

Jarosław Bińczyk: Jest pan rozczarowany tym, że Itas Diatec Trentino nie zdobył po raz drugi z rzędu mistrzostwa Włoch?

Michał Winiarski: – Nie. Jeśli wygrywa się Ligę Mistrzów, dochodzi do finału najsilniejszej ligi w Europie, a do złota brakuje tylko dwóch punktów, trudno mówić o wielkim rozczarowaniu. Przeciwnie – to dla mnie bardzo udany sezon. Po spotkaniu finałowym z Piacenzą pozostał niedosyt, ale nie z powodu samej porażki .

A z jakiego powodu?

– Dwa dni przed ostatnim meczem trener zrobił nam tak ciężki trening, że wysiadł mi bark. W sobotę miałem kłopoty z podniesieniem ręki, w niedzielę było niewiele lepiej. To była przesada, bo w tym samym czasie nasi rywale ćwiczyli po 40 minut .

To dlatego nie rozpoczął pan spotkania w podstawowej szóstce?

– Nie byłem w stanie normalnie grać .

Przegraliście mistrzostwo Włoch, prowadząc w piątym secie decydującego meczu 13:11. I to we własnej hali.

– To nie wszystko, mieliśmy piłkę na 14:11. Zablokowaliśmy atak Piacenzy, odwróciliśmy się od siatki i cieszyliśmy się z punktu, ale ktoś ją podbił i przebił na naszą stronę gdzieś spod trybuny. Byliśmy całkowicie nieprzygotowani, nadzialiśmy się w kontrataku na blok. Zrobiło się 12:13 i na zagrywkę poszedł Hristo Zlatanov. Piacenza wyrównała, później zaserwował asa, a następną zagrywkę ktoś przyjął tak, że nasz rozgrywający wpadł w siatkę. Tak przegraliśmy złoto .

Jaka była reakcja klubu na porażkę?

– Wszyscy dziękowali nam za walkę do końca. Inaczej nie mogło być, bo sezon był dla nas naprawdę udany. Po raz pierwszy od dziesięciu lat włoska drużyna była w dwóch finałach – Ligi Mistrzów i ligi krajowej. To naprawdę powód do satysfakcji .

W Lidze Mistrzów Piacenzę wyeliminował AZS Częstochowa.

– Teraz to była zupełnie inna drużyna niż wtedy w Częstochowie. W Piacenzie brakowało wtedy kilku wielkich zawodników.

Ma pan propozycje z większości silnych włoskich klubów: Treviso, Modeny czy Cuneo. Ostatnio pojawił się też Panathinaikos Ateny.

– Mam kilka ofert .

A z Polski? Skra Bełchatów czy Resovia przyjęłyby pana z otwartymi rękami.

– Nie potwierdzam i nie zaprzeczam (śmiech).

Skorzysta pan z którejś?

– Mam jeszcze dwuletni kontrakt z Trento .

Dużo mówi się o kryzysie. Czy dotknął on włoską siatkówkę?

– Słychać o nim cały czas, a zawodnicy dalej zarabiają tyle, co zarabiali, dalej mamy transfery. A czy jest kryzys? W lidze jest aż 14 zespołów, może pięć czy sześć ma jakieś problemy. W większości klubów jednak płacą regularnie .

Czy to prawda, że wszystkie włoskie kluby z powodu kryzysu chcą obniżyć zawodnikom kontrakty nawet o 20 proc.?

– Też o tym słyszałem, ale na razie na tym się skończyło. Ze mną nikt na ten temat nie rozmawiał i z tego, co wiem, w naszym klubie nikt nie dostał takiej propozycji. Usłyszałem nawet, że mój kontrakt zostaje bez zmian .

Wasza gwiazda Nikola Grbić podpisał umowę z Cuneo. To zapowiedź większych zmian w klubie czy coroczna zmiana rozgrywającego?

– W Trento zaproponowali mu przedłużenie umowy o dwa lata, zaś w Cuneo podpisał na trzy. On nie jest już najmłodszym zawodnikiem [ma 36 lat], dlatego wybrał korzystniejszą ofertę .

Kto zastąpi Grbicia? Kandydatem jest Paweł Zagumny.

– Pierwsze słyszę, to chyba jakaś plotka. Poza tym w klubie chyba jeszcze nikogo nie szukali, bo do końca liczyli, że Nikola zostanie .

Gdyby nie brak złotego medalu w mistrzostwach Włoch, byłby to dla pana znakomity rok.

– Gdyby ktoś przed rozpoczęciem sezonu zapytał mnie, co wybieram – klubowe mistrzostwo Europy czy wygraną w lidze – postawiłbym na to pierwsze. Scudetto zdobyłem już przed rokiem, a zwycięstwo w Lidze Mistrzów jest największym klubowym osiągnięciem. Poza tym mam bardzo dużą satysfakcję, bo nie byłem ostatnim zawodnikiem, lecz coś znaczyłem w zespole .

W Polsce porównuje się naszą ligę do najsilniejszych w Europie. Czy możemy się już równać z najlepszymi?

– O sile włoskiej ligi świadczą nasze mecze w pierwszej rundzie play-off. Graliśmy z Vibo Valentia, które rundę zasadniczą zakończyło na siódmym miejscu. Pokonaliśmy ją 3:0, ale z wielkim trudem. Dwa spotkania zakończyły się dopiero po tie-breakach, i to na przewagi. Polska liga jest coraz silniejsza, ale coś takiego jest jeszcze niemożliwe, bo zespoły z siódmego czy ósmego miejsca nie są w stanie nawiązać walki z czołowymi .

Kiedy dołączy pan do reprezentacji?

– Nie wiem, muszę o tym porozmawiać z trenerem .

Włoscy lekarze zalecili panu trzymiesięczną przerwę w treningach z powodu kłopotów z kręgosłupem. A przecież we wrześniu są mistrzostwa Europy.

– Ostatnio cały czas mam problemy ze zdrowiem. Na szczęście z kręgosłupem wszystko było w porządku, choć w końcówce sezonu znów bolały mnie plecy. Wynikało to z przeciążenia. Miałem jednak kłopot z barkiem, trzy tygodnie wcześniej skręciłem kostkę. Ciągle coś mi dolega, dlatego przede wszystkim chcę odpocząć. Mam dwa miesiące wolnego i chcę ten czas jak najlepiej wykorzystać. Co będzie później, nie wiem .

Nic nie będzie pan robił?

– Przez dwa, trzy tygodnie będę miał całkowity luz. Później zacznę się trochę ruszać .

Trener kadry Daniel Castellani kontaktował się z panem?

– Rozmawialiśmy krótko kilka dni temu. Powiedziałem mu, że jestem tak rozbity fizycznie, że nie jestem w stanie nawet myśleć o grze czy treningach. Odpowiedział, że zadzwoni za dziesięć dni, kiedy już trochę odpocznę, i wtedy coś ustalimy .

U Raula Lozano coś takiego by nie przeszło?

– Na pewno Castellani jest pod tym względem przeciwieństwem Lozano. Gdybym tak powiedział poprzedniemu selekcjonerowi, skończyłaby się moja gra w kadrze. Chcę występować w reprezentacji, ale najpierw muszę się wyleczyć .

*Rozmawiał Jarosław Bińczyk (Gazeta Wyborcza)